Tym razem krótko: 

Takie oznaczenie nie jest możliwe do wykonania. Redukcja do Mn²⁺ (i odbarwienie roztworu) wymaga obecności silnego kwasu, o czym autor mówi. Zwykle w tym celu używa się H₂SO₄. Nie używa się HCl, HBr czy HI, ze względu na ich redukujące właściwości wobec MnO4-. Nie używa, poza pewnymi określonymi przypadkami, HNO₃, ze względu na jego względnie silnie utleniające właściwości (może ulegać redukcji razem z MnO₄-). 

Dalsza informacja o tym, że wprowadzono BaCl₂ w celu wytrącenia osadu wyklucza użycie H₂SO₄ - wtedy osadem byłby BaSO₄. Użycie HNO₃ także jest wykluczone, ze względu na możliwość utlenienia anionów szczawianowych. 

Nawet jeśli nie dojdzie do utleniania anionów szczawianowych, a do strącenia Ba₂C₂O₄, to musimy pamiętać, że jest to sól słabego kwasu, a w układzie mamy kwas mocny. Co to ozbacza? Że do strącenia takiego osadu może w ogóle nie dojść, bo aniony szczawianowe będą sprotonowane przez przez mocny. Prościej mówiąc: dojdzie do wyparcia słabego kwau. Nawet jeśli dojdzie do strącenia osadu, to nie będzie to mieć charakteru strącenia ilościowego, na podstawie którego obliczymy nadmiar wprowadzonego szczawianu potasu.

W postaci szczawianu na podstawie masy osasu oznacza się np. jony wapniowe:

Ca²⁺ + C₂O₄^2- → CaC₂O₄↓

Osad ten jednakże roztwarza się w mocnych kwasach. NIE JEST WIĘC MOŻLIWE JEGO STRĄCENIE Z ZAKWASZONEGO ROZTWORU. W celu wytrącenia osadu z roztworu trzeba kwasowe roztwory zobojętnić. Czy domyślaniacie się dlaczego?